zaterdag 17 september 2016

De vredeskracht van vrouwen, kinderen en nieuwkomers

Vandaag werd het Enschedese Vredesweekprogramma geopend in de Wintertuin van de Wonne: de laatste jaren tijdens de Vredesweek de Enschedese Ambassade van Vrede. Dit jaar leverde het koor "La Colombe" haar muzikale medewerking met de uitvoering van een aantal onderdelen van het "Requiem for Humanity".



Van een eerdere uitvoering van dit stuk door La Colombe is een DVD gemaakt die niet alleen tijdens de opening, maar gedurende de hele Vredesweek te koop zal zijn. Een deel van de opbrengst van deze DVD stelde La Colombe beschikbaar voor de organisatiekosten van de Enschedese Vredesweek.





De in grote getale toegestroomde aanwezigen wisten niet alleen dit gebaar maar zeker ook de muziek zeer te waarderen.



In zijn welkomstwoordje verwees Bob Zomerplaag naar het drie dagen eerder in Enschede gehouden Vredesdebat "Kracht van Vrouwen in Oorlog en Vrede". Hij stelde dat we veel kunnen leren van de kracht van vrouwen, maar ook van de kracht van migranten. Vandaar dat het Enschedese Vredesweekprogramma dit jaar juist de verbinding met deze kracht van migranten wil zoeken in het Festival De Oriënt. De kracht van vrouwen en die van migranten wordt gecombineerd in de persoon van de Enschedese Ambassadeur van de Vrede dit jaar, Yasmin Khalaf.

In haar openingstoespraak benadrukte Yasmin Khalaf op haar beurt weer hoeveel we kunnen leren van kinderen. Ze vertelde hoe zij enige tijd geleden met haar zoontje Daniël aan tafel zat. Hij liet haar trots zien dat hij letters kon schrijven en ook zij naam. Daarna probeerden ze de cijfers. De eerste zeven gingen goed, maar de acht was moeilijk: hij tekenede twee losse rondjes. Dat dat geen acht was, was voor hem geen probleem: hij maakte snel met streepjes de verbinden en het werd een acht. Een kind, zo leerder Yasmin, ziet snel en creatief een oplossing.

Volwassenen blijven daarentegen vaak zo hangen in het probleem. Als je alleen problemen ziet, word je nooit tevreden en het gevoel van tevredenheid is het bewijs van innerlijke VREDE en daar zijn we toch naar op zoek, aldus Yasmin.

Een ander voorbeeld van wat we van kinderen kunnen leren. Of liever: hoe we van het leren van kinderen kunnen leren. Yasmin zag met verwondering hoe op de basisschool de verkeersregels onderwezen worden. Heel simpel in een aantal vuistregels: rekening houden met elkaar; de ander niet in de hoek drukken en elkaar ruimte geven door even langzamer te gaan, zo zonder elkaar te beschadigen. Met die verkeersregels maken we duidelijk dat niet alleen het recht van de sterkste geldt.

Zo voeden we het kind op in de sociale vaardigheden om een ander te zien, deze ruimte te geven en de ander niet te beschadigen. Het zou een goede leerschool zijn voor de omgang met elkaar in de maatschappij waarin we leven. Maar in deze harde tijd neemt men juist voorrang zonder vaart te minderen. We zouden in het maatschappelijk leven eens op moeten houden met het grote ego en gas terugnemen, want bij de volgende kruising kun je jezelf en de ander beschadigen!



Als Yasmin iets over zichzelf vertelt, is zij zich ervan bewust, dat het altijd via twee 'sporen' gaat. Ze houdt de liefde voor haar moederland Syrië, maar in de afgelopen 15 jaar heeft ze ook liefde opgebouwd voor Nederland. Ze voelt zich verantwoordelijk naar twee kanten.

Je zou het volgens haar kunnen zien als het proces van enten. Op de oude stam met wortels wordt een nieuwe tak vastgezet. Die tak gaat uitlopen en zal vruchten dragen.

Ze heeft contacten met vluchtelingen die nu nieuw zijn in Nederland. Hun tranen zijn een mengeling van verdriet en boosheid. Het is goed om de tranen te laten stromen, want opgekropte emoties kunnen later ontploffen en dat is gevaarlijk. Ze begrijpt hun verdriet ook. Door de oorlog kon ze enige tijd geleden ook niet naar de begrafenis van haar vader in Damascus en dat was erg moeilijk. Maar ze begrijpt ook hun boosheid als ze zeggen: waarom verwacht Nederland dankbaarheid van ons? Europa en ook Nederland, heeft met de bombardementen de ellende in ons land alleen maar erger gemaakt!

Om aan te geven hoe het leefklimaat in Damascus veranderd is, vertelt ze een voorbeeld van haar broer die nog in Damascus woont. Hij vertelde: "als je vroeger de weg vroeg, kreeg je te horen: ga rechtdoor tot die grote jasmijnstruik, daar moet je linksaf... Nu krijg je te horen: ga rechtdoor tot voorbij die tweede tank, daar moet je linksaf. En dan moet je bedenken dat jasmijn het teken van hoop is in Syrië en nu dus vervangen is door tanks die tekens zijn van wanhoop.

Het leven daar is zeer moeilijk, maar toch zie je hoe velen het kunnen volhouden en trots zijn op hun verdriet. Ze heeft dat ervaren met haar vader. Aan de telefoon zei ze tegen hem: je gaat om met je verdriet zoals een bodybuilder met zijn zware gewichten omgaat, hoe hoger je het heft hoe sterker je je voelt. Zo kun je trots zijn op je verdriet en het leven volhouden. Je hoeft je er niet voor te schamen.

Ze sloot haar verhaal af met de volgende zinnen:
"Ik ben me ervan bewust dat ik werk aan de vrede in kleine kring, met de mensen om me heen, met u dus! Ik zal het volhouden, want ik geloof in de kracht van het kleine, zoals een Arabisch spreekwoord luidt: kleine steentjes steunen de grote kruik."

Daarna viel haar de eer te beurt de Vredesweek èn de Ambassade te openen door het onthullen van de Vredesvlag.



Volgens een drie jaar geleden begonnen traditie wordt vervolgens in de Wintertuin van de Wonne een tentoonstelling geopend van foto's van ROC-studenten Vormgeving Mode en Media die vlak voor de zomervakantie een vrije opdracht krijgen om een foto te maken geïnspireerd op het Vredesweekthema (dit jaar wederom "Vrede Verbindt") die vervolgens tijdens de Vredesweek tentoongesteld worden.


Volgens de al even oude traditie wordt de tentoonstelling geopend door een vertegenwoordiger van de gemeente. Dit jaar door Inge Stegeman, coördinator asiel en integratie binnen de gemeente Enschede. Ze was erg onder de indruk van de foto's die stuk voor stuk heel krachtig lieten zien hoe vrede kan verbinden. En verbinding is wel een heel grote uitdaging als het om haar beleidsthema gaat. Hoe kunnen we nieuwkomers met onze samenleving verbinden, maar ook de samenleving met de nieuwkomers?



Ze was onder de indruk van het Vredesweekprogramma dat dit jaar in de vorm van het "Festival De Oriënt" was gegoten, maar deelde met de organisatoren de zorg hoe je met zo'n programma ook de mensen in de Enschedese samenleving bereikt die nog niet overtuigd zijn van het belang om die verbinding met elkaar te zoeken. Wat dat betreft is het bereiken van de nieuwkomers gemakkelijker. Daarvoor heeft de gemeente inmiddels een actieprogramma ontwikkeld dat aanvankelijk "thuisvoelen en meedoen" heette, maar onlangs is omgedoopt tot "meedoen en thuisvoelen": dàt is namelijk de volgorde waarin de verbinding plaats zal vinden. Thuisvoelen door mee te doen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten